Waar oudere generaties jarenlang hebben geleerd dat werk vooral iets is waar je je doorheen moet ploegen, stelt generatie Z openlijk de vragen die veel anderen zich pas later durven te stellen: 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘥𝘰𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘥𝘪𝘵 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘻𝘰? 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘢𝘤𝘤𝘦𝘱𝘵𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘸𝘦 𝘴𝘭𝘦𝘤𝘩𝘵𝘦 𝘢𝘳𝘣𝘦𝘪𝘥𝘴𝘰𝘮𝘴𝘵𝘢𝘯𝘥𝘪𝘨𝘩𝘦𝘥𝘦𝘯? 𝘞𝘢𝘢𝘳𝘰𝘮 𝘻𝘰𝘶 𝘪𝘬 𝘮𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘰𝘱𝘰𝘧𝘧𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘸𝘦𝘳𝘬?

We verwijten generatie Z dat ze ‘geen werkethos’ hebben, ‘te hoge eisen’ stellen en ‘niet loyaal’ zijn. Maar wat als die kritiek eigenlijk een projectie is? Wat als generatie Z precies doet wat veel mensen zelf zouden willen, maar nooit hebben gedurfd?

Wie wil er níet een gezonde werk-privébalans? Wie heeft er nooit gedacht: ga ik dit blijven doen tot m’n pensioen? Wie heeft er niet geworsteld met hiërarchische structuren en nutteloze regels? Misschien is generatie Z niet lui, maar weigeren ze simpelweg om mee te gaan in een systeem dat al jarenlang mensen uitput. In plaats van te klagen over hun houding, zouden we ons kunnen afvragen: wat kunnen we van hen leren?
𝐌𝐢𝐬𝐬𝐜𝐡𝐢𝐞𝐧 𝐢𝐬 𝐠𝐞𝐧𝐞𝐫𝐚𝐭𝐢𝐞 𝐙 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐩𝐫𝐨𝐛𝐥𝐞𝐞𝐦, 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐝𝐞 𝐬𝐩𝐢𝐞𝐠𝐞𝐥. 𝐄𝐞𝐧 𝐮𝐢𝐭𝐧𝐨𝐝𝐢𝐠𝐢𝐧𝐠 𝐨𝐦 𝐞𝐞𝐫𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐭𝐞 𝐳𝐢𝐣𝐧 𝐨𝐯𝐞𝐫 𝐰𝐚𝐭 𝐰𝐞 𝐳𝐞𝐥𝐟 𝐧𝐨𝐝𝐢𝐠 𝐡𝐞𝐛𝐛𝐞𝐧. 𝐃𝐮𝐫𝐯𝐞𝐧 𝐰𝐞 𝐝𝐚𝐭 𝐚𝐚𝐧?