Niets staat op zichzelf
De naam ontstond toen ik met mijn moeder nadacht over hoe mijn bedrijf moest heten. Ze vroeg wat mijn lievelingskleur was. Ik zei: dat hangt ervan af waarvoor. Bij een spelletje wil ik altijd rood, maar ik hoef geen rode bank. Een auto heb ik graag in het wit, schoenen mogen best een gek kleurtje hebben.
Dat simpele antwoord leidde tot een gesprek over waarde. Wat is iets waard zonder context?
Sindsdien weet ik: alles krijgt betekenis in verhouding tot waar het in staat. Mensen, teams, situaties, niets staat op zichzelf. De context maakt het verschil.
De magie van perspectief
In de zomer van 2025 was ik in het Paradox Museum in Las Vegas. Ik was bezig met het ontwikkelen van nieuwe beeldelementen voor mijn huisstijl en werd geïnspireerd door wat ik daar zag. Optische illusies die laten zien hoe snel je brein betekenis geeft aan wat het ziet. Een paar lijnen, een andere hoek, en het hele beeld verandert.
De cirkel van Ebbinghaus, Ruben’s vaas, de Morbius-strip, de driehoek van Kanizsa, ze tonen allemaal hetzelfde: niets is wat het lijkt, totdat je beter kijkt.
Dat is precies wat me boeit. Niet het effect zelf, maar wat het zichtbaar maakt: hoe kijken werkt, en hoe weinig er nodig is om het anders te doen.
Niets is wat het lijkt, totdat je beter kijkt
Klik en lees meer
De kracht van het onzichtbare
De Kanizsa-driehoek laat zien hoe ons brein vormen ziet die er niet zijn. Precies dat is waar WaarKijken over gaat: je ziet vooral wat je denkt te zien. Dit stijlelement herinnert je eraan om uit je aannames te stappen en feitelijk te kijken. Pas dan zie je wat er werkelijk gebeurt, zonder invulling van je hoofd.
Één vorm, meerdere werkelijkheden
De Möbiusband lijkt twee kanten te hebben, maar is één doorlopend vlak. Een symbool voor perspectief: wat je ziet is waar, maar niet het hele verhaal. In mijn werk staat dit voor eenvoud in complexiteit en de onderliggende logica van patronen. Anders kijken laat zien dat veel ingewikkelds verrassend éénvoudig blijkt.
Jij bepaalt wat je ziet
De Rubensvaas toont twee beelden tegelijk: de vaas of de gezichten. In mijn huisstijl vormt de contour mijn eigen profiel die vaas. Een reminder dat je nooit alles tegelijk ziet, maar wel kunt kiezen waar je naar kijkt. Wie zijn blik verschuift, ziet een totaal ander beeld, ook bij zichzelf. Dat is de kern van WaarKijken.
De vertekening van context
In de Cirkel van Ebbinghaus lijkt de middelste cirkel groter of kleiner door wat eromheen staat. Zo werkt het met alles in het leven: context kleurt je waarneming. Dit stijlelement laat zien dat je oordeel vaak geen feit is, maar een vergelijking. In WaarKijken leer je los te komen van die vertekening, zodat je ziet wat er echt is.
Dat is precies wat me boeit. Niet het effect zelf, maar wat het zichtbaar maakt: hoe kijken werkt, en hoe weinig er nodig is om het anders te doen.
We denken dat we zien wat er gebeurt
Maar ons brein maakt keuzes. Het filtert, vult in en laat ongemerkt van alles weg. Dat heet change blindness: er kan iets veranderen recht voor je neus en je merkt het niet. Niet omdat je niet kijkt, maar omdat je aandacht ergens anders is.
Kijken is nog niet hetzelfde als zien
Dat fascineert me. Want als je al zoveel kunt missen in één simpele scène, wat gebeurt er dan in je werk, in je team, in gesprekken, in je dagelijks leven? Wat zie je niet, terwijl het er wél is? En wat verandert er al, zonder dat jij het merkt?
Zodra je het ziet, ontstaat er keuze.
Dat principe zie je terug
in alles wat ik doe
Kontext is geen kantoor met muren, maar een manier van werken
Een plek waar je anders gaat kijken. Waar je niet hoeft te weten hoe het moet, maar kunt zien wat er is.
Altijd met aandacht voor wat klopt. Soms schuurt het even, maar dat hoort erbij, helderheid beweegt.
Ik werk direct, zonder omwegen. Liefdevol waar het kan, scherp waar het moet. Omdat echt kijken altijd iets in beweging zet, hoe klein ook.
Wat ik doe binnen Kontext, heet WaarKijken.
De methode die mensen leert zien wat er echt speelt en wat ze zelf doen kunnen.